اربعین امسال توفیق پیدا کرده بودم که در خیل عزاداران اباعبدالله الحسین به پیاده‌روی نجف تا کربلا مشرف شوم، در مسیر با بعضی از عاشقان اباعبدالله الحسین هم صحبت شدیم. از آن جمله، یکی از مجاهدان لشکر بدر عراق بود که چندین مرتبه در جنگ سوریه علیه تروریست‌های سلفی حضور پیدا کرده بود و اوضاع سوریه را برای ما تشریح می‌کرد. او از وضعیت جنگ و حضور اقوام مسلمان مختلف در دو جبهه برای ما می‌گفت و این‌که قریب به اتفاق اعضای سپاه بدر عراق در سوریه حضور دارند و ایران در آن‌جا نقش هدایت و آموزش نیروها را بر عهده دارد؛ با این حال، من و همراهانم اطلاعات کمی از اوضاع سوریه داشتیم و نقش ایران در ذهنمان به اندازه‌ای که او می‌گفت پررنگ و فعال نبود. همین ناآگاهی و بی‌دغدغه بودن ما موجب تعجب و شک او شده بود.
بعد از این دیدار احساس بهت‌زدگی و بی‌خبری زیادی به من دست داده بود. ما بی‌خبر بودیم ولی تصور مجاهدانی که در جای‌جای گستره‌ی جهان اسلام می‌جنگند، این است که ملت ایران با توجه تمام تحولات جهان اسلام را رصد می‌کنند و به صورت یک پشتیبانِ پیشرو، حاضر است برای حمایت از آنان هر هزینه‌ای را پرداخت کند ولی واقعیت امر این است که بیشتر ایرانیان در حال حاضر مشغول سبد کالا و یارانه می‌باشند و دوست ندارم بگویم که آن مجاهد قدیمی خسته شده است.
در این‌جا مجال آن نیست که به تشریح مسأله بپردازیم و بیشتر بر آنیم که اهمیت موضوع را بیان کنیم. در این بی‌توجهی‌ها، شاید تنها مردم مقصر نیستند، بلکه تدابیر و سیاست‌گذاری‌های مسئولان دولتی و تبلیغات انتخاباتی و رسانه‌ای نیز در تغییر توجه مردم به سمتی که تنها دغدغه‌ی آن‌ها نان شب و نرخ دلار و سبد کالا و… باشد بی‌تاثیر نیست. رویکردی که مسئولان برای جدا نگه‌داشتن مردم از مسائل روز و درگیر کردن آنان در مسائل اقتصادی و نامحرم دانستن ایشان در عرصه‌های سیاسی و مسائل بین‌المللی و دیپلماتیک در پیش گرفته‌اند، به شدت با رویکرد حضرت امام مغایر است. شعار «دانستن، حق مردم است» تنها به دستاویزی بدل شده است برای آنانی که ذره‌ای بدان اعتقاد ندارند و حتی خبرگان مردم را نیز در جریان توافقات بین‌المللی قرار نمی‌دهند.
برخلاف سیاست‌های امروز مسوولان که به اسم «مصلحت»، منافع خود را در پوشاندن مسائل حقیقی انقلاب و کشور از اذهان مردم می‌دانند، حضرت امام در هر برهه‌ای، مردم را به عنوان صاحبان اصلی این انقلاب، در مسائل شریک می‌شمرد و با لحنی صمیمانه، خود مستقیما با مردم سخن  می‌گفت. زیرا دخالت و اعمال رای مردم در حکومت، از یک جهت باعث قوام نظام اسلامی است و از طرف دیگر آگاهی مردم را افزایش می‌دهد که آنان را از خودخواهی و درگیر شدن در بند منافع شخصی و زودگذر رها می‌کند که این راهبرد تربیت فرد در جامعه اسلامی می‌باشد که همان هدف اصلی انقلاب است. مشارکت حقیقی مردم در تک‌تک عرصه‌ها و محقق شدن مردم‌سالاری دینی به معنای واقعی کلمه، در گرو همین رویکرد خواهد بود.
از همه‎ی این‌ها که بگذریم، در این زمان حساس که انقلاب در یک پیچ تاریخی قرار دارد و سرنوشت کشور و منطقه تا حد زیادی در دستان ماست، لازم است حساسیت بیشتری نسبت به تحولات جهانی، به خصوص در حوزه جهان اسلام داشته باشیم. بی‌توجهی به مسائل جهانی و غرق شدن در مباحث بیهوده و زودگذر و غفلت از اصول، در این دوران، نتیجه‌ای جز بر باد رفتن همه‌ی ارزش‌ها و آرمان‌های ملت نخواهد داشت. باید اولویت‌ها را بشناسیم و متوجه باشیم که اتفاقات فرعی، اصول را از چشم ما نیندازد.
یادمان نرود که ما بعد از خدا سلاحی قدرت‌مندتر از حمایت و پشتیبانی مستمر مردم برای مبارزه با کفر و شرک نداریم. یوم الله ۲۲ بهمن روز مانور این سلاح بود تا جهانیان بدانند که ما در همه عرصه‌های انقلاب حاضر هستیم و تشکیل حکومت مستضعفین جهان را فراموش نکرده‌ایم.

مطالب مشابه:

1. حیات «دشمن» دارد! – شماره ۷۳
2. «حیات» عاشورایی… – شماره ۷۴
3. قطب‌نمای ادامه‌ی راه انقلاب اسلامی